دانلود مقاله کشت مخلوط در کشاورزی پایدار

دانلود تحقیق و مقالات رشته کشاورزی و زراعت با عنوان دانلود مقاله کشت مخلوط در کشاورزی پایدار در قالب ورد و قابل ویرایش و در ۶۰ صفحه گرد آوری شده است. در زیر به مختصری از آنچه شما در این فایل دریافت می کنید اشاره شده است.

پیشگفتار
با نگرشی عمیق به تحولات ۵۰ساله اخیر چنین نتیجه گرفته می شود که به مساله اکولوژی یعنی رابطه موجودات زنده با محیط توجه نشده و بشر با دخل وتصرف‌های بی‌رویه و بیش از حد در محیط طبیعی،آنرا از حالت اعتدال خارج کرده وبصورت مخاطره انگیزی در آورده است.
روند تخریب و بهم خوردن تعادل اکولوژی در حالی ادامه دارد که جمعیت جهان روبه افزایش است واگر چاره ای برای افزایش تولیدات کشاورزی وحفظ محیط زیست نشود، بروز قحطی دور از واقعیت نیست.بشر تا کنون تدابیر گوناگونی اتخاذ کرده وبه وسیله به کار بردن تکنولوژی، استفاده از ژنتیک،دادن کودهای شیمیایی فراوان،مصرف سموم گیاهی مختلف وغیره توانسته است بخشی از نیاز به مواد غذائی را بصورت منطقه ای برآورد کند.بنابراین باید به فکر تامین مواد غذائی،بدون آلوده کردن و محیط زیست طبیعی بود.برای نیل به این هدف، با الهام گرفتن از طبیعت که خود بهترین راهنما والگوست وهمچنین به کار بردن تجربیات پیشینیان و با حداکثر استفاده محیطی از قبیل نور، آب ومواد غذائی روشی اتخاذ کرد که بتوان میزان تولیدات کشاورزی را افزایش داد.
یکی ازراههائی که مارا به این هدف نزدیک می‌سازد کشت گیاهان به صورت مخلوط است.
زراعت مخلوط از سالیان دراز در بسیاری از کشورها متداول بوده که با انجام آن ضمن کاهش خطرات احتمالی وافزایش حاصلخیزی خاک، از منابع طبیعی نیز حداکثر بهره برداری می‌شود. در این روش کشت، میزان مصرف سموم گیاهی و کودهای شیمیائی کاهش یافته وبه همان نسبت میزان آلودگی محیط زیست نیز کمتر می‌شود.(۳)

مقدمه
زراعت فن کشت وکار وبهره‌برداری از عوامل محیطی برای تولید محصولات کشاورزی می‌باشد. در یک منطقه مشخص عواملی وجود دارند که روی تولید محصولات کشاورزی تاثیر می‌گذارند این عوامل عبارنتد از: سطح تکنولوژی (از قبیل منابع نیرو در کشاورزی، استفاده از بذر اصلاح شده و کود‌های شیمیایی و سایر نهاده‌های کشاورزی)، منابع تولید (مانند کار، سرمایه و مدیریت) سنت زارع، و روشهای کشاورزی و سرانجام عوامل فیزیکی و بیولوژیکی محیط از قبیل حرارت و نور و غیره.
تاکنون سعی محققین بر این بوده است که کیفیت بعضی از عوامل فوق را بالا برند ولی از تغییر کلی دادن نحوه کشت و کار اجتناب ورزند و آن دو به دلیل زیر بوده است:
اول: اغلب زارعین حاضر به قبول و انجام تحقیقات جدید مراکز و موسسات و دانشکده‌های کشاورزی نبوده و روش‌های سنتی خود را با سیستم جدیدی که ارائه می‌شود تغییر نمی‌دهند. بنابراین کوشش مراکز تحقیقات کشاورزی بر این بوده است که سطح تکنولوژی را در زراعت بالا ببرند.
دوم: روش‌های سنتی که به وسیله زارع به کار برده می‌شوند، نتیجه تجربیات چند نسل پیش از او بوده که باعث ایجاد یک تعادل محیطی هم از نظر انسانی (مانند برآورده کردن احتیاجات شخصی، وضع اقتصادی و غیره ) و هم تکنیکی (عوامل بیولوژیکی، فیزیکی محیط) گردیده است.
مسلماً توسعه کشاورزی فقط در بالا بردن سطح تکنولوژی و شناسائی عوامل محیط محدود نشده بلکه باید حداکثر استفاده را از عوامل محیط نمود تا بدون متحمل شدن هزینه‌های اضافی بازده تولید را بالا برد.

در کشاورزی سنتی تولید کشاورزی را به دو روش می‌توان افزایش داد:
۱٫ افزایش سطح زیر کشت.
۲٫ افزایش میزان محصول در واحد سطح ( افزایش عملکرد ).
ولی راه مهمتر دیگری وجود دارد که بدون متحمل شدن هزینه‌های اضافی و با استفاده از آب و کود موجود بتوان تولید بیشتری نمود و آن استفاده از «زمان » است که شامل افزایش تولیدات کشاورزی در واحد سطح با کشت بیش از یک گیاه در یک سال زراعی می‌باشد.
در یک نقطه مشخص، مدت زمان قابل کشت و کار گیاهان به حرارت، نور و آب بستگی دارد. کاملاً مشخص است که نواحی گرمسیر و نیمه گرمسیری مانند ایران، آب عامل محدود کننده زمان کشت و کار و در نتیجه تولید بوده و باید سعی نمود که با حداکثر بهره‌برداری از آب موجود میزان تولید را افزایش داد. بهترین و شاید تنها راه رسیدن این مقصود انجام «چند کشتی» و «مخلوط » است. زراعت مخلوط یعنی کشت بیش از یک نبات در یک قطعه زمین و در یک سال زراعی، به ترتیبی که یک گیاه در اکثر دوره رویش خود در مجاورت گیاه دیگر باشد. البته لزومی ندارد که گیاهان همزمان کشت و برداشت شوند. بلکه می‌توان فقط یک گیاه را همزمان و یا مدتی پس از گیاه اول کشت نمود و همزمان یا قبل و یا بعد از آن برداشت کرد. باید در نظر داشت که با این تعریف نمی‌توان هرنوع گیاهی را با گیاه دیگر کاشت، چون فقط گیاهان بخصوصی قابل کاشت با یکدیگر هستند؛ آنچنانکه در مالزی توتون و یا بادام زمینی را با کائوچو می‌کارند، در هندوستان سبزیها یا سویا را بین ردیفهای نیشکر کشت می‌نمایند و در سری لانکا علوفه یا موز را در زیر درختان نارگیل می‌کارند.
کشت غلات پابلند مانند سورگوم و ذرت با حبوبات یکی از معمول‌ترین نوع زراعت است. این نوع زراعت از سالیان دراز در بسیاری از مناطق گرمسیری و کشورهای در حال رشد مرسوم بوده و زارعین رغبت بیشتری به انجام این نوع کشت نشان می‌دهند. دلیل آن تقلیل آفات و بیماری و یا اثر مکملی است که این قبیل کشت‌ها در بردارند. اثر مکمل بدین معنی است که اگر در کشت مخلوط، یک گیاه در اثر حمله آفات، بیماریها و یا عوامل جوی صدمه دید، گیاه دیگر فضای بیشتری استفاده کرده و محصول آن افزایش خواهد یافت.

و……..

فهرست مطالب
پیشگفتار ۸
مقدمه ۱۰
تاریخچه کشاورزی پایدار ۱۴
مفهوم کشاورزی پایدار ۱۹
خصوصیات اکولوژی وزراعی سیستمهای کشاورزی پایدار ۲۰
تاریخچه کشت مخلوط در جهان ۲۳
تاریخچه کشت مخلوط در ایران ۲۷
اهمیت کشت مخلوط ۲۸
معایب کشت مخلوط ۳۳
الف – رقابت بین گونهای ۳۳
ب – محدودیت استفاده از ماشینهای کشاورزی ۳۴
ج-اثرات سوء ترشحات ریشهای ۳۴
د – متفاوت بودن نیازهای غذائی وسموم شیمیائی ۳۵
هـ – مدیریت مزرعه ۳۵
الگوهای کشت مخلوط ۳۵
زراعت چند کشتی ۳۵
الف – چند کشتی پی در پی یا متوالی. ۳۶
ب – چند کشتی همزمان. ۳۷
ج – کشت تاخیری یا چند کشتی پس و پیش. ۳۸
عوامل موثر در ارزیابی ۳۹
نحوه کشت زراعت مخلوط ۴۰
علل اضافه محصول در زراعت مخلوط ۴۲
استفاده عوامل محیطی رشد ۴۲
تاثیر نور در زراعت مخلوط ۴۴
جذب آب در زراعت مخلوط ۴۵
جذب مواد غذائی در خاک ۴۷
عوامل زراعی در کشت مخلوط ۴۹
تاریخ کشت ۵۳
ترکیب غلات با پنبه ۵۵
تأثیر کشت مخلوط بر کنترل آفات ۵۵
نقش کشت مخلوط در کنترل علفهای هرز ۵۸
نتیجه گیری ۵۹
منابع ومآخذ ۶۰